November 19, 2009
Honestly this is a sad day. Ngayon na ililibing ang Lola ko. Nag-iisa na siya, I dont have any Lola and Lolo's on either side. SIya na nga lang tapos nawala pa. She'd been a very very good provider for us. Their are tough times on is minsan and she's always there to support us. Siya na lang ang nagsisilbing link para magkita-kita ang magre-relatives.
But now, how we'll see each other if the reason kung kaya kami nagkikita eh kinuha na. Buut I know that the Lord has better plans for her.
First time ko mawalan ng mahal sa buhay and I can barely say na ganito pala. Its hard.
Just to share na din..
Nung una ko nalaman na patay na ang Lola ko, ewan ko wala ako naramdaman. Its just para, "ok, she's died"
Then I realized na later effect lang pala ako. Na-feel ko siya later on.
Naalala ko na tumira nga pala ako sa kanila ng matagal na panahon at siya ang nag-aruga sa akin. Nung mga deep times ko pa eh kasama ko siya. Nung nagka-chicken pox ako, siya lang ang kumupkop sakin. And thousand other reasons.
Yung kapatid ng Inay ko, minsan lang yun pumunta samin. Gawa lang ng Nanay kaya siya pumupunta eh pano yan wala na ang Nanay.
Mabigat na yung mata ko dahil sa luha. Grabe bumuhos talaga ang luha ko. YUng hindi arte. Talgang totoo.
Nakita ko rin yung mga lost kamag-anaks ganyan. Ang dami-dami nila. Yung mga pinsan ko na nag-asawa na agad. Here they are. Nagkita-kita kami.
Masaya pero malungkot. I think one of the hardest times is nung ililibing na siya which is kanina. Grabe talaga ang lungkot ko. Humagulhol na ako.
Wala nang babantayan ang aking kapatid.
Wala nang iisipin ang aking mga tiyahin na may ina silang uuwian.
Yung Tita Fely ko, may parang galit yun sa Nanay. Andun siya-parang namimili-milipit dun. Ayaw niyang ipakita na down siya.
Ang Tita Dalene yun, she loves Menard. She touches me nung gabi ng last wake na parang sign na, she cares for me.
Ganun.
Ano pa ba ang masasabi ko tungkol dito. Yun, bumuhos ng maraming suporta para sa aking Nanay. Grabe talaga.
Nakakatuwa. Ganito pala ang pakiramdam ng mamatayan. One of a kind. Pero sabi nga nila eh una-una lang yan.
Mixed feelings din naman kase parang yung school pa it interfers, may itinu-tuitor pa ako.
The better thing about that naman is that I found out kung ano ba yung gusto ko tlaga na mangyari. Ayoko mawala ang Inay ko na di ko nagagawa ang mga dapat. Tita Ellen was crying kase parang her mother was born poor and died poor. Wala na.
Its a purpose driven living now.
King may maisip pa akong idagdag eh di part 2 na lang.
